Reistrend: Terug naar de camping van toen

16 juni, 2018

Volgens onderzoek van Booking.com is ‘Terug naar toen’ een van de acht reistrends van 2018. Een derde van de ondervraagden overweegt om dit jaar terug te gaan naar een plaats waar ze als kind zijn geweest, om de bestemming vanuit een nieuw perspectief te zien. Ik volgde de trend en keerde dit vroege voorjaar (februari, brrr!) samen met campingvriendin Louise terug naar ‘onze’ Zeeuwse camping, waar we jaren achtereen kwamen. Om nog eens een kijkje te nemen.

In de auto richting Zeeland zijn al veel oude verhalen de revue gepasseerd. ‘Ja, natuurlijk heb ik de brief van campingcrush Vincent nog altijd bewaard. Die schreef hij me helaas pas toen hij besefte dat dat het laatste jaar was dat we elkaar zouden zien’, vertelt Louise me. Ik wil alle details nog eens horen, want hoe zat het ook alweer tussen hen?

We vragen ons af of de ‘die ene gekke boom’ er nog staat en of we onze oude Vlaamse vrienden Benny en Mariska met hun hond Blacky in hun stacaravan zullen aantreffen. Want ‘misschien zijn ze nooit weggegaan… en eten ze er nog iedere dag warme wafels.’

Eindeloze zomers

Het is zeker vijftien jaar geleden dat we voor het laatst in ons vakantiedorp waren, maar als we de dorpskern binnenrijden, blijken we nog veel te herkennen. Dat ene huis op de dijk, het dorpscafé met orgel, die trampoline bij het pannenkoekenrestaurant (toen was het nog: pannekoek) en die toeristische winkel waar ik en mijn broer altijd door mijn moeder werden getrakteerd op tempex vliegtuigjes die je zelf in elkaar moest zetten. Een vleugje piepschuimlucht dringt mijn neus weer binnen.

Als een filter over een foto vermengt de realiteit van de dag – een kleinschalig dorpje in Zeeuws-Vlaanderen dat langzaam wakker wordt – zich met de wereld van onze levendige herinneringen. Het dorp begint te bruisen en voelt het alsof we terug zijn in de warme zomers van de jaren ’80 en ’90; de zomers die eindeloos leken te duren. ‘Zie je, hier aan zee schijnt echt vaker de zon,’ voegt Louise aan mijn gemijmer toe, terwijl we koers zetten richting de camping, ‘ik trek even mijn vest uit’.

De plaats waar onze kampeertent stond

We rijden de camping op en ja, het is gelukkig nog herkenbaar. Maar wat lijkt het allemaal klein en compact! Als kind namen we de fiets naar het wc-gebouw, terwijl we die afstand nu met tien flinke stappen afleggen. Ik herken enkele bomen (ook die ene gekke boom heeft het overleefd – hoewel flink gesnoeid en met klimop overwoekerd) en het huis van de campingeigenaar dat dienstdeed als receptie. We wandelen door de boomgaard en op nostalgische wijze ga ik zitten op de schaduwrijke plaats waar onze kampeertent de meeste jaren stond. Louise loopt naar de overkant, naar ‘hun’ plek, in de zon. We zwaaien even sentimenteel, voor de grap, naar elkaar.

De camping is overgenomen door een grote campingketen en is inmiddels flink uitgebreid. De boomgaard met toerplaatsen heeft plaatsgemaakt voor een strak, groen grasveld zonder kampeerfunctie en het gebied met stacaravans strekt verder uit richting zee. Het oude speeltuintje achteraan op de camping is wat kleiner geworden en voorzien van nieuwe speeltoestellen.

We proberen de glimmende schommels uit. Doen het goed! Na een grote ronde, zoeken we nog even naar de plek van de stacaravan van Benny en Mariska. Vroegen liepen we er met de ogen dicht naartoe, maar nu twijfelen we toch of we aan het tweede pad of derde pad rechts moeten zijn. Bij een afgesloten caravan lopen we het terreintje op. ‘Zou dit ‘em zijn?’ Het zou kunnen, maar we weten het niet meer. We ruiken geen wafels, dus het zal wel niet.

Plekken die geluk oproepen

De camping – hoe veranderd ook – is altijd in het hart gebleven concluderen we als we weer de auto in stappen. We brengen nog een bezoek aan het strand en het strandpaviljoen. De ‘hoge’ trap over de duinen is voor onze benen van nu een peulenschil. ‘Zullen we ook nog even haaientanden gaan zoeken in Cadzand?’, vraagt mijn campingvriendin. Daar heb ik wel zin in, want ook dat deden we vroeger heel vaak als we hier op vakantie waren. Door de koude wind op het Cadzandse strand houden we het niet lang vol. Geen buit. Maar gelukkig heb ik thuis mijn oude verzameling nog.

Door het opnieuw beleven van deze mooie jeugdherinneringen, begrijp ik de grootschalige behoefte om terug te gaan naar de plek van vroeger. We koesteren nou eenmaal mooie en dierbare herinneringen aan vakanties ‘van toen’ en keren graag terug naar plekken die geluk oproepen.

Zou jij, net als ik, nog eens naar jouw ‘camping van vroeger’ willen gaan? Ja of nee? Laat het ons weten!